Κεφαλαιογράμματες γραμματοσειρές

Όπως εἰναι γνωστὀ το ελληνικό αλφάβητο υπήρξε για μία τουλάχιστον χιλιετία αμιγώς κεφαλαιογράμματη γραφή πριν αρχίσει να εμφανίζεται η μικρογράμματη, η οποία καθιερώθηκε ως επίσημη γραφή από τον 9ο μ.Χ. και ύστερα. Τα κεφαλαία γράμματα περιορίστηκαν μόνο σε τίτλους και διακοσμητικά αρχιγράμματα έως τις αρχές της ιταλικής Αναγέννησης. Η νέα τέχνη της τυπογραφίας σε συνδυασμό με τη ανάγκη των αναγεννησιακών λογίων να μιμηθούν την κλασική αρχαιότητα επανέφερε σε ευρεία χρήση και τα κεφαλαία γράμματα τόσο στη λατινική όσο και στην ελληνική γραφή και τυπογραφία. Η γενική αποδοχή της βυζαντινής μικρογράμματης γραφής στις ελληνικές εκδόσεις της Ιταλίας συνδυάστηκε με τον σχεδιασμό και χάραξη ελληνικών προτύπων της ύστερης αρχαιότητας κάτω από την επιρροή των ρωμαϊκών της αυτοκρατορικής περιόδου, δηλαδή με ανισόπαχες κοντυλιές και με ακρεμώνες στις άκρες των κοντυλιών. Παράλληλα η βυζαντινή παράδοση, ιδιαίτερα σε θεολογικά κείμενα, παρέμεινε εν πολλοίς πιστή στα βυζαντινά πρότυπα και διάφορες τέτοιες κεφαλαιογράμματες γραμματοσειρές εμφανίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν έως την περίοδο του Διαφωτισμού. Όλες οι κεφαλαιογράμματες γραμματοσειρές έχουν σχεδιαστεί από τον Γιώργο Δ. Ματθιόπουλο και αποτελούν δείγματα αυτών των τάσεων: Η GFS Ambrosia έχει χαρακτηριστικά του ύφους γραφής των πρώτων χριστιανικών αιώνων και η GFS Nicefore είναι καθαρόαιμη βυζαντινή του 5ου-7ου αιώνα. Η GFS Jackson αποτελεί σχεδίαση βασισμένη στη γραμματοσειρά που χάραξε ο Joseph Jackson κατά παραγγελία του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ το 1788 για την έκδοση του κειμένου της χειρόγραφης Καινής Διαθήκης του 5ου-6ου αιώνα της οποίας τη γραφή ακολουθεί πιστά. Ο κώδικας αυτός έχει δωρηθεί στο πανεπιστήμιο από τον μεγάλο λόγιο της Γενεύης Theodore Beza, το 1581. Η GFS Eustace αποτελεί τυπικό παράδειγμα ξύλινων στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν επανειλημμένα σε Ευαγγέλια, Ψαλτήρια, Μηναία καί άλλα εκκλησιαστικά βιβλία του 15ου-19ου αιώνα. Η GFS Fleischman, αντίθετα, χαράχτηκε από τον Johann Michael Fleishman με την αισθητική του ύστερου Μπαρόκ και αποτελεί αποτύπωση από τυπογραφικό δειγματολόγιο του ολλανδικού στοιχειοχυτηρείου Enschedé κατά τα μέσα του 17ου αιώνα.